Tja, soms weet je niet goed welk onderwerp we deze week weer eens aan gaan pakken. We kunnen het nu natuurlijk gaan hebben over het gevallen kabinet. Maar het lijkt mij zo dat daar al genoeg over gesproken wordt.
Dan kunnen we het hebben over de Olympische spelen. In het algemeen, maar ook in het bijzonder over het voorval Sven en Kempers. Maar ook daar is al genoeg over gezegd, geschreven en geanalyseerd. Ook doen meteen allerlei grappen de ronde; goeie, flauwe en hele harde. Dus daar brand ik mijn vingers niet meer aan. Wel wil ik alleen nog even zeggen dat ik het voor Sven zwaar #>*# vind. Maar met Kemkers had ik ook erg te doen. Hoe moet hij zich gevoeld hebben toen hij zich realiseerde wat hij had gedaan. Ik was blij dat ik niet in zijn schaatsen stond. Ik was daarom ook blij te horen dat Sven en Gerard toch samen verder gaan.
De Olympische spelen waren natuurlijk geweldig. We hebben elke dag genoten van het schaatsen. De tijden waren voor ons ideaal. In tegenstelling tot jullie nachtwerk, zaten wij eind van de middag of vanaf 20 uur voor de buis. Petje af voor alle diehards in Nederland die toch live hebben gekeken.
Haïti ligt nog vers in het geheugen. Mensen in deze omgeving zijn erg geschrokken. Veel mensen hier hebben familie of kennissen op Haïti. Dus het leefde hier erg. Na Haïti is er hier –en misschien ook wel bij jullie- een ‘waarzegger’ (waarschijnlijk een medium) opgestaan die beweerde dat hij de aardbeving op Haïti voorspeld had. Als nuchtere Hollander reageer ik dan meteen: “ja, ja. Natuurlijk. Dat kan iedereen zeggen achteraf”. Maar hier op Curaçao ligt dat toch wat anders. De meeste mensen zijn hier nog erg gelovig en misschien ook wat eerder bijgelovig, of goedgelovig als je het positief wil bekijken.
Deze meneer had dus ook voorspeld dat op 12 februari er een tsunami op Curaçao zou afkomen (en dit zei hij ruim een week ervoor). Ach, wij leggen dat naast ons neer en leven gewoon verder. Het is de zoveelste voorspelling en de ervaring leert dat we er nog steeds zijn, ondanks dat de wereld al meerdere malen zou zijn vergaan.
Maar in de les kom ik maar niet toe aan de lesstof. Het zit hoog bij de Curaçaose jeugd. Er zijn er die er heilig in geloven en zij vormen in het begin van de les de meerderheid. De sfeer is onrustig. Juffrouw, gelooft u dat de tsunami echt komt? Nu even uitkijken wat ik zeg. Ik moet ze aan de ene kant serieus nemen en ze zeker niet het gevoel geven dat ik hun geloof hierin afkeur. Maar aan de andere kant wil ik ze wel geruststellen. Dus doe ik wat ik geleerd heb en coach ze naar een inzicht dat wat kritischer is dan zomaar een natte voorspelling te geloven. Zelfs de Apocalyps wordt uitvoerig besproken. Aan het eind van de les wordt er wat meer gerelativeerd en hebben de studenten die de voorspelling niet meer als een bedreiging zien, de meerderheid. Het hoogste punt van Curaçao, de Christoffelberg, zal 12 mensen minder kennen.
Mijn lesplanning ligt echter wel helemaal overhoop. Nou, ja. Dit was even belangrijker.
12 februari hebben we gehaald, zoals u ziet. De waarzegger trok zijn keutel in en zei dat hij het nooit over een tsunami heeft gehad. Hij kon zich, gelukkig voor hem, verschuilen achter een kleine aardbeving op Cuba. Inderdaad ook een eiland en beiden beginnen toevallig met dezelfde letters.
Ook hier neemt het leven weer zijn gang.
En dan is er ineens de aardbeving in Chili. En daarna de dreiging van de tsunami voor Hawaii. We kijken op dit moment naar de livebeelden van CNN. Ze maken er weer een heel spektakel van. Om 1 uur vannacht Nederlandse tijd wordt het tsunami-alarm opgeheven. Gelukkig loopt dit alles met een sisser af (hoe komt het toch dat ik nu aan de Mexicaanse griep moet denken?)
Okee, voorspelling of geen voorspelling. Het rommelt wel in deze omgeving. Je zou er bijna bijgelovig van worden.
