Vorige week werden we blij verrast door een verrassingsaanval van Michelle. Zo impulsief als ze is, neemt ze ook haar besluiten. Ze zou van de zomer, samen met Ralf komen, zo eind augustus. Gaandeweg de eerste maanden van dit jaar werden we er zachtjes op voorbereid dat dit ws niet ging lukken ivm de te verwachten hertentamen die Michelle deze zomer zou hebben. Okee, heel erg jammer, maar het is niet anders. We hadden ons er bij neergelegd.
Vorige week belt ze met de mededeling dat ze vindt dat het tijd wordt om maar eens naar Curaçao te komen. ………………………………….we waren even stil. Nou, Michelle, dan moet je dat maar doen. We googleden wat af om een reis te zoeken die betaalbaar was. Eerst kwam ze alleen, Ralf kom geen vrij krijgen. Toen kwamen ze samen en zou Ralf na 5 dagen terug gaan en Michelle nog een paar dagen blijven. Toen kwamen ze helemaal niet meer want madam kwam er achter dat ze helemaal geen paspoort had. Okee, we hadden net mensen hier gehad die hetzelfde hadden gehad en we wisten dat er een noodpaspoort bestaat. Dat gingen ze regelen. Maar het was weekend en Pasen dus dat kon pas op dinsdag terwijl ze donderdag zouden vliegen. Michelle zal weer eens niet voor spanning zorgen. En dan is het een verrassing voor Bas, die weet van niets. Dus we konden er niet openlijk over praten.
Zitten we aan tafel met zijn 4en. Zegt Ted dat hij de monteur nog even zou bellen om de airco in de logeerkamer te laten maken. Zegt Dana (muts) “oh, dat laten jullie zeker maken omdat Michelle daar gaat slapen”. Ik kijk haar aan met een blik die ws alles zei, want Dana reageert heel adrem. Bas kijkt haar aan en zegt: “Michelle?”. “Ja”, zegt dana, “Michelle wil heel graag opor komen eten en dan blijft ze voor de gezelligheid meteen slapen en dan gaan we de volgende dag samen naar het strand”. De hemel zij dank dat Dana haar nieuwe vriendin ook Michelle heet. Bas trapt er in en het gesprek gaat veilig over op een ander onderwerp.
Bas moet leren voor zijn examen. Hij wil het langzaam opbouwen en gaandeweg steeds meer uren besteden aan leren. Wij stimuleren hem met allerlei smoesjes dat hij nu veel moet leren en niet alles tot op het laatste moment uit te stellen. Hij snapt (nog) niet waarom we zo vreselijk achter zijn broek aan zitten.
Michelle pingt ons op woensdag dat het met het paspoort binnen 2 dagen gaat lukken. Donderdag redden ze niet meer. Maar nu komen ze de dinsdag er op, met zijn 2en voor 10 dagen. We kunnen weer ontspannen.
En dan dinsdag is het zover. Ted en ik zijn heel de dag een beetje gespannen en proberen dat te verbergen voor Bas. Dana is ook al zo gespannen als een riet, maar dat komt omdat ze vandaag voor een wortelkanaalbehandeling naar de tandarts moet.
’s Avonds hebben we zogenaamd een borrel van een docent die terug gaat naar NL. Bas en Dana eten samen en wij gaan op weg naar het vliegveld. Wat super om je dochter en vriend te begroeten in het land dat je thuis is geworden. Dit wil je delen met je kinderen.
Als we thuis komen gaan Michelle en Ralf naar het appartement en doen de deur dicht. Bas weet nog niet dat de vorige gasten zijn vertrokken. Ik lok hem met een smoes naar het appartement: “Bas , Jeroen krijgt dat computerspelletje niet opgestart, wil jij eens kijken of het jou lukt?”. En daar sloft Bas opzijn sokken naar het appartement, klopt aan en slaat helemaal op slot. Hij zegt niks meer , beweegt niet meer en gelooft zijn ogen niet. Het duurt een uur voordat hij weer bijkomt en gelooft wat er aan de hand is. Nu snapt hij waarom hij van ons al zo hard moest studeren. Nu kan hij lekker van zijn zus genieten.
