Michelle en Ralf zijn dus op dinsdagavond gekomen. Woensdag is een beetje een regeldag. Auto halen, boodschappen doen, wennen aan de temperatuur. ’s Avonds er achter komen dat dit ook invloed heeft op je uithoudingsvermogen en om half 10 al helemaal stuk zitten. Ralf wordt gaandeweg de avond steeds stiller en Michelle steeds drukker. Zo houdt ze zichzelf wakker.
Donderdag gaat al beter. Wij moeten in de ochtend werken en naar school. Michelle en Ralf gaan naar de stad en we spreken in de middag af op het strand.
Na een paar uurtjes zonnen, zwemmen, snorkelen, kletsen en kaarten gaan we naar een restaurant op het strand: Pirate Bay (voorheen Hook’s Hut).
Even tussendoor een leuke anekdote: Hook’s Hut is 2 maanden geleden overgenomen door een nieuwe eigenaar die de naam dus heeft veranderd in Pirate Bay. Blijft hij toch een beetje in dezelfde sfeer. Maar hij heeft verder niks gedaan aan PR. Dus dit is nog niet bekend bij iedereen, zeker niet bij toeristen.
Als we daar zitten te lunchen in de vakantie komt er een jong gezin achter ons zitten. Ze kijken onwennig om zich heen. Halverwege de lunch spreekt hij Ted aan: Pardon meneer, hoe heet dit hier? Pirate Bay zegt Ted. Heel mooi, maar we zijn eigenlijk op zoek naar Hook’s Bay, weet u waar dit is? Tja, dit nodigt uit tot hele flauwe opmerkingen, maar Ted heeft het maar gewoon uitgelegd.
Afijn, wij gingen eten bij Pirate Bay. Aan tafel met je voeten in het zand. De mannen gingen daarna ervandoor om te zaalvoetballen. Ralf gaat ook mee. De dames bleven nog even naborrelen. Na een uurtje besluiten we even te gaan kijken.
We komen aanlopen en we horen iemand ontzettend kermen.
“Is dat Ralf?” vraagt Michelle.
“Nee joh, vast niet”.
Maar als we dichterbij komen blijkt hij het wel te zijn. We rennen er heen. 2 mannen zijn al druk in de weer met ijs. Ralf is door zijn voet gegaan en hoorde iets knappen. Oh oh. Dat klinkt niet goed. Na een kwartier koelen heeft hij nog steeds veel pijn. Dit klopt niet. We dragen hem achter in de auto en we rijden naar het ziekenhuis.
Er mag er maar 1 mee naar binnen. Dus Dana en ik wachten in de gang. Het duurt best lang en als de verpleegkundige langs komt vraag ik hoe het gaat.
“Goed” zegt ze, “ze zijn al in de gipskamer”.
“Gipskamer??? Dus het is gebroken?”
“Ja”, zegt ze, op een toon alsof we dat toch wel hadden kunnen weten.
“Mogen we er even bij?”
“’Ja ga maar”, haar toon geeft aan dat dit vanzelfsprekend is en dat ze niet snapt dat wij hier nog zitten.
“Waar zijn ze?” vraag ik.
“Ja in de gipskamer”, wat zijn wij dom, lijkt ze te denken.
“Ja dat begrijpen we, maar waar is die?”
“Door de klapdeuren, dan naar rechts”, stelletje domme toeristen is haar eindoordeel.
Ralf zijn enkel wordt gegipst. De pijn is gelukkig een stuk minder, maar hij ziet wel grauw.
Hij krijgt X-foto van zijn gebroken kuitbeen en verwijskaart mee. Alles is betaald (schijntje 300 naf (= € 120) totaal Nederland! Hoe komt het bij jullie toch zo duur?), dus mogen we gaan.
Ralf hobbelt nu rond op krukken, wat vies tegen valt, maar hem steeds beter af gaat.
We hebben de huurauto omgewisseld voor een automaat, zodat hij zelf nog overal heen kan rijden. Je mag toch niks met je linkervoet in een automaat, dus dat komt goed uit.
De vakantie komt er nu iets anders uit te zien, maar genieten doen we toch wel.
Pirate Bay >>>>>>>>> lunch review! @ http://www.unda-curacao.com. Waar is de link vanaf de blog?