Afgelopen weken hoog bezoek gehad uit NL. Hans en Chris met hun meiden Lotte en Sarah waren er 2 weken en onze Maaike 3 weken. 
Van het eerste tot het allerlaatste moment genoten. Zo natuurlijk en relaxt met elkaar opgetrokken. Veel leuke dingen gedaan. Ook wij hebben dingen gedaan die we nog niet hadden ondernomen, zoals duiken en met de dolfijnen zwemmen. Heerlijk.
Maar dat afscheid komt een keer. En je weet van te voren dat dit zo moeilijk gaat zijn. Ik houd me groot en neem stoer afscheid. Nou heb ik natuurlijk ook makkelijk praten want ik ben over een paar weken alweer in NL. Maar het verdriet bij de mensen te zien waar je ontiegelijk veel om geeft, is net zo moeilijk – zo niet moeilijker – dan je eigen verdriet. Dus terug in de auto is het een tranendal en ben ik gewapend met een zonnebril (wat is die zon toch fel) en een klein handdoekje (tegen het zweten). Volgende keer neem ik ook nog fisherman’s friend mee (sterk spul hoor).
Als je in NL woont en je vrienden of kinderen komen langs, dan is het gezellig dat ze komen en geniet je er ook van. Maar het is gewoon. Geen uitzonderlijk iets.
Als hier vrienden of kinderen komen is het iets waar je maanden naar uit kijkt en intens van geniet. De emotie is veel extremer. Wat je normaal over een jaar uitstrijkt aan emotie, pakt zich hier samen in 2 weken. Heftig hoor. En dan 2 uitersten aan emotie in 2 weken. De piek is de aankomst en kan je je geluk niet op. Het leven is 1 groot feest. Het dal het afscheid en vooral de periode erna. Ik vind dit toch sterk lijken op een depressie.
Maar ook daar komen we weer overheen en kijken we alweer uit naar de volgende ontmoeting. Over een paar weken zie ik al mijn lieverds in NL weer. Ik verheug me er erg op. En dat afscheid, dat schuiven we nog lekker even voor ons uit (ik reserveer wel een stoel achter in de hoek van het vliegtuig en ik neem eerder genoemde wapens mee in mijn handbagage).
