Bijna 1 week terug in het koude kikkerlandje.

Nog steeds met dubbele gevoelens.

Zo fijn om de mensen waar je zoveel van houdt en ontzettend
hebt gemist weer te zien. En we merken dat dit geheel wederzijds is.

We worden zo warm ontvangen en verwend. Eerst een warm onthaal op Schiphol.
Lekker met zijn allen koffie drinken bij Starbuck’s natuurlijk. Dat is ondertussen
traditie.
Dan op weg naar ons nieuwe tijdelijke (half jaar) dijkhuisje
met Roy, Yvon en Charlotte, Dana, Hans en Chris. Het huis is versierd met
slingers en ballonnen. Ma is al druk in de weer met koffie en lekkers en heeft
al flink boodschappen gedaan.

De buren Anita en Dick, onze huisbazen komen kennis maken.
Wat een aardige mensen.

Iedereen komt even langs om gedag te zeggen. Chris en Hans
hebben voor soep en Turks brood gezorgd. Heel het huis zit vol en iedereen
eet/drinkt soep uit kommen, borden, bekers. Tja, een 4 persoons huisje met het
4-voudige aan mensen.

Heel de week komen er familie en goede vrienden langs. Wat
wordt je hier gelukkig van. En supergezellig.

Dit geluk overweegt nog. Maar als je dan berichtjes krijgt
uit Curaçao van de mensen waar je van bent gaan houden dan weet je dat je ze
gaat missen.

Over het weer gaan we het maar niet hebben. De
waarschuwingen voor bevriezingsverschijnselen op de radio spreken voor zich.

Dibbes snapt er helemaal niks van. Uitgaan? Hoezo? Buiten is
alles eng en al dat verkeer! Daar kan je toch niet op je gemakkie tussen gaan
zitten plassen. Ze doet het binnen. Fijn. En in een dijkhuis loopt niet alles
recht. De urine loopt zo mijn sloffen (!!!!) in. Die kan ik weggooien. Morgen
nieuwe halen, want je kan hier nog niet zonder.

Dinsdagochtend ga ik een half uur met haar uit. Gezellig
hoor. Maar het doel daarvan ontgaat haar. Dan gaat Ted een uur door de
snijdende kou. Hij komt helemaal strak terug, maar zonder resultaat.
Achter in de tuin, langs de sloot is het rustig. Ik ga daar
met haar staan en zeg maar steeds “plasje doen”. Na 10 minuten gaat ze zitten.
Eindelijk. Ik prijs haar de hemel in en herhaal maar steeds het commando.
Ze heeft nu door wat er van haar verwacht wordt en ze snapt
het commando. Ze gaat nu meteen zitten als we een “plasje gaan doen”. De
volgende stap is het kunstje te laten herhalen als we met haar uit gaan.
Een binnenhond zijn bevalt haar wel. Ze lijkt het erg
gezellig te vinden en geniet van alle aandacht.

Ook roept nu alweer de plicht, zij het nog zachtjes.
2 april start ik met werken. Woensdag heb ik een gesprek met
mijn leidinggevende en krijg ik een rondleiding. Ik maak kennis met
collega’s uit het team. Ik krijg mijn rooster en allerlei uitleg.

Donderdag ga ik naar P&O mijn contract ondertekenen. En
’s avonds ga ik mee naar een bijeenkomst in het ziekenhuis over CVA. We staan
daar met een voorlichtingsstandje om onze thuiszorg te promoten.

Ons vervoer is geregeld. We hebben van Yvon 2 fietsen
gekregen. En we hebben 2 OV-kaarten gekocht.
Een paar fietstassen gekocht, kunnen we ook weer
boodschappen doen. Niet te veel per keer, want die tassen achterop en aan je
stuur brengen ons nog uit balans. Fietsen verleer je niet? Vertel dat maar eens
aan mijn beenspieren.

Verbaasd hebben we ons ook al weer. Natuurlijk over de kleingeestigheid,
de betutteling. Alles proberen te controleren in regeltjes:
1. Donderdagochtend worden de containers opgehaald. Je mag je
container echter pas vanaf 8 uur buiten zetten anders krijg je een boete.
2. Er is een nieuw ruiterpad aangelegd, maar deze is niet
helemaal af gemaakt. Dus moet je als ruiter terug rijden of een stukje over het
wandelpad. Hier staan regelmatig heren van de wet boetes uit te delen aan
paardrijders.
3. Als je een hond hebt en je werkt heel de dag, dan kan je
hier een hondenuitlaatservice inschakelen. Die halen je hond op en laten hem
uit. 5 jaar geleden had je regelmatig groepen van een stuk of 10 honden die in
het bos uit werden gelaten. Dit zag er erg vrolijk uit. Maar daar dachten
andere hondenbezitters anders over (bang?). Er is nu in gegrepen. Hoi hoi, weer
een regel er bij: je mag niet meer dan 3 honden per keer uit laten.

Wat wel weer prettig is, is de pro-activiteit en de sociale
intelligentie van de Nederlanders.
Mensen zeggen spontaan iets tegen je, denken mee en vragen
of iets gelukt is.

En je kan voor dat je boodschappen doet al verzinnen wat je
’s avonds eet. Want in de supermarkt hebben ze gewoon alle ingrediënten die je
nodig hebt!!!

Share on Facebook

Tweet

Follow us