Je gaat in een land wonen waar altijd de zon schijnt (behalve de afgelopen 2 maanden, maar daar is al genoeg over gezegd) de mensen zijn relaxt. Er is altijd wel een feestje en is er geen reden dan wordt er wel 1 verzonnen. Er heerst altijd een gezellige vakantiesfeer.
En dan ineens wordt je geconfronteerd met een hele hoop verdriet en wordt het leven ineens een stuk serieuzer, ongeacht land, cultuur en klimaat.
Op de school waar Ted werkt is deze week op 16 jarige leeftijd overleden. Jeroen was vorig jaar ook een klasgenoot van Dana.
Jeroen had al een tijdje rugklachten en zat al in de medische molen. 2 weken geleden werd ontdekt dat hij kanker heeft met al flink wat uitzaaiingen. Ze zijn meteen met een zware behandeling begonnen, maar dat mocht niet meer baten. Afgelopen dinsdag is hij overleden en gisteren was er een afscheidsdienst. Vrijdag is hij door zijn ouders teruggebracht naar Nederland, waar hij volgende week begraven zal worden.
Tja. Dit gaat je emotionele pet te boven. Als ouders, lijkt mij, ben je niet alleen tot in het diepst van je ziel verdrietig en voel je je machteloos. Maar met zo’n jonge knul komen er ook nog gevoelens als onrechtvaardigheid, oneerlijkheid bij. Op woensdag hebben ze op school alle leerlingen de ruimte gegeven om ieder op zijn eigen wijze afscheid te laten nemen van hun klas/schoolgenootje. Alle lof voor de docenten hoe ze dit hebben aangepakt. Zelf hebben ze het hier ook erg zwaar mee en dan zo je leerlingen op kunnen vangen: petje af.
Ted en Dana zijn samen naar de afscheidsdienst geweest. Jeroen lag in een open kist. Je kunt je voorstellen dat dit heel veel indruk maakt en voor jonge mensen heel confronterend kan zijn. Dana was ook zwaar onder de indruk, maar is wel blij dat ze geweest is. Ze heeft nu voor zichzelf het gevoel dat ze afscheid heeft genomen. Bij haar opa, die vorig jaar is overleden, heeft ze dat nog steeds niet. Bij een Joodse begrafenis wordt iemand binnen 24 uur na overlijden gegraven waardoor Tijn en Dana er niet bij konden zijn. Dana heeft nog steeds niet het besef dat opa er niet meer is.
In menig gezin zal hier over gesproken zijn. Het zet je ook aan het denken. Wat zouden wij doen in zo’n situatie. Hoe en waar wil je begraven/gecremeerd worden?Een periode van bezinning voor veel mensen hier op Curaçao.
