Het is in huize Antrag net de 10 kleine nikkertjes. We startten met 5 kinderen. 1 ging stagelopen op Texel. Toen hadden we er nog 4. Toen gingen we naar Curaçao en bleef 1 nikkertje in NL om te gaan studeren. 3 gingen mee naar Curaçao.
Na een jaar kwam er 1 tot de conclusie dat hij graag terug wilde naar NL, hij kon zijn draai niet vinden in de Antilliaanse cultuur en miste NL toch wel erg. Toen waren er nog 2 en die hadden het best naar hun zin. Afgelopen zomer zag het 1 na laatste nikkertje het licht en wist wat ze wilde gaan leren. Helaas was die opleiding niet op Curaçao. Nog piepjong en al zelfstandig gaan wonen.
Ik wist dat ze het best kon, maar ze doet het echt boven alle verwachtingen. Wat een bikkel. Ze is doortastend en zeer proactief, verantwoordelijk en assertief. Alle zaakjes zijn geregeld en op school gaat het prima. Wat zijn we trots op haar!
We pingen natuurlijk wel wat af en er is (nog) dagelijks skype-contact. We danken god op onze knieën voor deze uitvinding.
1 keer had ze naar gedroomd en wilde even zeker weten of alles goed met ons was. Ze belde me uit bed. Ik zei dat ze altijd mocht bellen ook al is het midden in de nacht.
De nacht (voor ons late avond) pingde ze al. Oh.oh. Als er maar niets aan de hand is.
“Mam, het brandalarm piept. Wanneer gaat hij nu echt loeien?”
“Bedoel je de rookmelder op je kamer?”
“Ja, wanneer wordt het gevaarlijk?”
“Piept hij om de 30 seconden ongeveer?”
“Ja, moet ik al naar buiten?”
“Nee hoor lieverd. Dan is alleen de batterij op.”
“Wanneer stopt hij met piepen, want zo kan ik niet slapen.”
“Dan moet je even de batterij er uit halen” (nou ja even, het plafond is 3 meter hoog)
“Daar kan ik niet bij” (precies dat bedoel ik)
“Er staat toch een ladder in de gang?”
“Oh, ja. Ga ik die even pakken”.
# rust #
“Ik heb de ladder mam. Maar krijg ik geen stroom als ik dat ding van het plafond haal?”
(gelukkig kan ze me niet horen gnievelen) “Nee hoor. Dat ding is maar 9volt en bovendien, de batterij is toch al leeg.”
“Okee.”
# rust #
“Mama, ik heb de batterij er uit gehaald maar hij piept nog steeds.”
(ja, nou wordt het voor mij ook te technisch, ik vraag het even aan Ted. Die weet raad en de conversatie gaat verder)
“Er zit een soort button op de batterij, die moet je lostrekken”
(maar dana had zelf alweer een oplossing gevonden, een foto genomen van de rookmelder en deze via de ping opgestuurd. Ik wist nog niet eens dat dat kon)
“Okee hij is los en piept niet meer.”
“Okee, kan je nu weer gaan slapen.”
“Weltrusten mammie, dank je wel.”
“Weltrusten kruimel, tot morgen.”
Toch wel lekker om weer even ‘mammie’ te zijn.
